 |
 |
|
|
|
| Üörwerall un alltiets
häörs du, dat in Dütschkland to weinig Kinner up de Wiärld
kummt. Alle Zeitungen sint vull vön 'n "Demografischen Wandel". In
'n Schnitt häff jedet Ehepaar een-komma-twe Kinner. De Fachlüde
seggt, dat is to't ne irige Üöwerliäwen vön een Volk
to weinig.
Man konn jä nu meinen, wenn in eene Familge een off höchstens twe Kinner sint, dann häbt de et wahne guett. Se kriegt nich bloß üör G-rack, se wärt harre verwüent. Se kennt nich bloß kinnen Hunger, se wärt met Leiwe todeckt. Düsse Kleinen kriegt vön Verwandte un Bekannte eenen Haupen Geschenke, un et feihlt üör an nicks. Un wenn du äs in de Stadt de Möers met'n Kinnerwagen sühs, wünners di. Et sint klei-ne Luxuskarossen. Wat dao alles drin un dran is! Et giff ganz spezielle, de kaas heel patent utneeneniemen för'n Kofferruum in't Auto. Et giff de Mini-Kutschken för't Fahrrad. Un de Kleinen sitt't drin äs de Fürst vön Sachsenhusen. Wat mi am miärsten wünnert, is. dat man meinen soll, de Lüttken harren alltiet Du-orst. Du kaas beliäwen, dat de Kindkes ut'n Wagen plasseer-lik in de Wiärld kiekt un häbt daobi dann -wenn nich dän Püllkeshappen in'n Mund -aober gewiß eenen Schnuller. De Möers häbt so dücht mi weinigstens miärst een off twe Püllkes met Bübchentee off met een anner Getränk in de Handtaschke. Wenn dat Jüngsken off dat Wichtken nu lück grienensmaot is off bloß 'n kruus Gesichtken mäck, wett em gau dat Püll-ken -vöndage ut Plastik, dat't nich kaputtfallen kann." in't Mündken stoppt. Ick häff all wull metkriegen, dat de Een off Twejäöhrigen met so'n Fläschchen tüschken de Tiähne an't Spielen wassen. Wu was dat in de Tiet, äs et üöwerhaups no kinne Plastikschnuller gaff un wao de Familgen in de Regel no so tüschken veer un twiälf Kinner harren. Dao konnen se doch nich so versuorgt un so verhottket wärn. bao konn de Mama gar nich praot staohn un up jedet Wehwechen lustern un reageern. Is dat nu biätter of leiger äs fröher? Man gönk dao wisse lück ruh er un rauher met de nieen Erdenbüörgers üm. So'n "individuellen" Gerack för jedet kleine Menschkenkind konn et gar nich giewen. Ut miene Kindheit häff ick no dän Sprü-ek vön vielle Öllern in. de Aohrn: "Wat se grient, dat brukt se nich to pissen!" Eenen Happen (Schnuller) kannde man nich. För dän ütersten Nautfall gaff et dat "Zuckerplüetken". Dat was een handgrautet Linneläppken. Dao kamm in de Mitte een Liepelken vull Zucker drin. Dat Läppken wuer tosammendreiht un ferrig was't Zuckerplüertken. Dän sööten Geschmack beruhigte dat Kind. Wecke Kinner geiht et nu biätter in't Liäben, de in de lange Riege graut wuorden sint off de äs Eenzelkinner up-junkt sint? WeIl weet un weIl will seggen, weIl vön beiden later in sien Liäben biätter trächt kümp? Eens is wiss: De Tantdokters seggt, et is gar nich guett, dat so'n Lüttket ümmer wat tüschken de Tiähne häff. De Tiähne wasst dann nich liekut un grade in ge Riege. Män ick gleiw, dat jeder Mensch, egaol wu he upwäss, i een Deel beliäwen mott: He mott gewahr wärn: Icksin ment.! He will bewiesen häbben, dat de Graute sick freit, dat he up de Wiärld is, dann wett he innerlik stark Willi Kamp
|
zu beziehen bei Willi Kamp